λεκτικός

-ή, -ό (AM λεκτικός, -ή, -όν) [λεκτός]

1. αυτός πού ανήκει ή αναφέρεται στην έκφραση διά τού λόγου (α. «τοῑς μὲν γὰρ λεκτικοῑς τῶν λόγων ἁπλῶς καὶ ὁμοίως οἷς ἂν ἐκ τοῡ παραχρῆμά τις εἴποι πρέπει γεγράφθαι», Δημοσθ.

β. «ὁ λεκτικὸς τρόπος» — η δυνατότητα έκφρασης, Διον.Αλ.)

2. ο ικανός στην έκφραση, εκφραστικός («τὸ μὲν οὖν λεκτικοὺς καὶ πρακτικοὺς γίγνεσθαι τοὺς συνόντας οὐκ ἔσπευδεν», Ξεν.)

νεοελλ.

1. το ουδ. ως ουσ. το λεκτικό

ο προσωπικός τρόπος προφορικής ή γραπτής έκφρασης, το ύφος

2. φρ. α) «λεκτικά ρήματα» — τα ρήματα που έχουν την έννοια τού λέγω

β) «λεκτικοί τρόποι» — τα σχήματα τού λόγου που προκύπτουν ανάλογα με την ποικίλη σημασιολογική χρήση λέξεων ή φράσεων και τα οποία είναι: η συνεκδοχή, η μετωνυμία, η υπαλλαγή, η αντονομασία, η αντίφραση, η υπερβολή και η αλληγορία

αρχ.

το θηλ. ως ουσ. ἡ λεκτική

η τέχνη τού να εκφράζεται κάποιος προφορικά ή γραπτά.

επίρρ...

λεκτικώς και -ά (Α λεκτικῶς)

νεοελλ.

από λεκτική άποψη

αρχ.

1. με εκφραστική ικανότητα

2. προφορικά.